Taşı toprağı altın denen! (bu toprakların her zerresi altın değil, pırlantadan daha kıymetlidir benim için) İstanbul’da yaşıyoruz. Her gün moralleri bozan “İstanbul deprem görecek” haberleri ile canınız sıkılıyor değil mi?

 Japonlar da öyle diyorlardı ve öyle de oldu. Binaları sağlam yaptılar ama Tsunami sildi, süpürdü. Geride binlerce ceset ve enkaz kaldı. Şimdi Japonlar yas tutuyorlar. Bu bir İlahi ikaz desem, hayda yine işi dine bağladı diyecek birileri. Peki, peki sustum! Dinden bahsetmeyeceğim, gözünüz aydın.

 ÇÜRÜK BİNALAR NE OLACAK?

Geçen bir basın toplantısında Sultanbeyli Belediye Başkanı Hüseyin Keskin’e sordum. Basının hazır bulunduğu “Kaçak yapıya hayır” toplantısında şöyle dedim. “Başkanım önceki yıllarda yaptığınız toplantı da kaçak yapıya kesinlikle göz  yummayacağım demiştiniz. Sizi bu tavrınızdan dolayı taktir ediyorum amma, ya çürük yapılar ne olacak?”

 Evet sevgili dostlar, gelelim konumuza. İstanbul’da miladını doldurmuş, çatlakları olan, zemini yağmur veya rutubetten gitmiş olan işyerlerinde ve evlerde yaşıyoruz. Kimsenin çıtı çıkmıyor, işine de gelmiyor. Bu konuda sert ve net kararlar alacak otorite de yok değil mi? Mülk sahiplerinin de binayı yıkıp yeniden yapmak işlerine gelmez. Öyle ya bi dünya masraf çıkacak! Şu zor günlerde. Bekleyelim yıkılırsa yıkılsın. Sonra bakar karar veririz modundalar. Yada “kentsel sürgün! pardon kentsel dönüşüm olsun, o zaman bakarız.” Beklentisindeyiz.  

 Neyse ki kurban olduğum Allah bu kadar ahlaksızlığa ve duyarsızlığa rağmen sallamıyor. Ya sübyanların hatırına, yada yaşlı, beli bükük yaşlılarımızın hatırına sallamıyor. Pardon ne yaptık ettik yine dine getirdik. Yeniden cümleyi şöyle kurayım. Neyse ki şanslıyız doğa sallamıyor! ne mutlu bize. Bekleyelim bakalım ne olur.

Hayır dolu, huzur dolu günlere…