Haydi o zaman bir bardak çay alın ve gazetemiz ilçemin yazarlarından bendeniz Yavuz kardeşinizin yazısını okumaya başlayın. Çünkü gönlünüze dokunacak içinizi ısatacağın…

*
 Seneler önce bir okulda bir derneğimiz tarafında düzenlenen konferansa konuşmacı olarak katılmıştım. Gençler bana sorular sormuş bende aklımın yettiği dilimin döndüğünce gençlerin sorularını yanıtlamıştım.

*
O gün gençlerden aldığım ışık beni umutlandırmıştı. Gençler beni tanımak istiyordu, gençler benim fikirlerimi merak ediyordu, ve gençler en önemlisi engelli kardeşleri hakkında birşeyleri merak ediyordu.  

*
O gün gençlere şunları söyledim: Gençler ben size klasik cümleler kurmayacağım. Çünkü tanımadığınız bilmediğiniz bir olgunun klasiğini görseniz sizin için birşey ifade etmez. Ben buradayım, ben dışardayım, ben alışverişteyim, ben hayatın her anındayım çünkü ben hayatın içindeyim hayattayım. Benim de duygularım var benim de hayallerim var benim de bir dünya görüşüm ve fikirlerim.

*
Benim şansım buraya kadar yürüyerek gelmiş olmam ama, benim şansım sizin sorularınızı duyuyor ve aklımla cevaplıyor olmam. Peki ama benim kadar şanslı olmayan kardeşlerim ? İşte onların aklı onların ayağı onların kulağı onların dili kısacası onların kalbi olmaya geldim zor konuşmama rağmen ben kendimde bu sorumluluğu görüyorsam sizde bu sorumluluğu kendinizde görün diye geldim demiştim.  

*
Bir insanın kalbine bir insanın ufkuna girmek önemlidir. Lakin orada kalmak daha da önemlidir.  
Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür ben bunları anlatmaktan vaz geçmeyeceğim. Ben şansımı değerlendirip onların sesi onların kulağı onların ayağı olacağım ya siz?

*