Her an saklanıyor simasında sevgilinin,
Yoldan çıkarır ihtiyar delikanlıları…
Bezen de ölüm kokuyor masum bakışları,
Andırıyor beyaz duvağını bir gelinin,
Her an saklanıyor simasında sevgilinin…

Bıraksan ağlayacak, yok ki konuşsun dili.
Kahpedir kimisine , kimisine sevgili…
Bıraksan ağlayacak yok ki konuşsun dili,
Beyoğlu, Üsküdar, Kadıköy hepsi kederli,
Bıraksan ağlayacak, yok ki konuşsun dili…

/Hunharca/ yok ettik tarihini İstanbul’un.
Heyhat! Kırılmış kalbi mahzun Ayasofya’nın.
Kalbinde en büyük yarasıdır, İstanbul’un.
Fatih’in sesidir, minberinden bu duyulan.
/Hunharca/ yok ettik tarihini İstanbul’un…

II

Hicabını yaşıyorum, İstanbul’um ağyar,
Yaşlı simasında, kalmamış o eski bahar…
İstanbul, yârinden ayrılmış güzel bir yâr,
Yüce şehir; bütün ihtişamıyla her akşam,
Hicabını yaşıyorum, İstanbul’um ağyar…

İstanbul, sen Kanuni’den kalan son rüyasın,
Sana bu kaderi reva görenler utansın…
Tarihinde yok bu senin, bu senin son yasın,
Aziz şehir ; benliğini yitiren utansın.
İstanbul sen Kanuni’den kalan son rüyasın…

Tevhidi andırır minarelerin İstanbul !
Düşün Allah’ı, Allah’ı düşün kıl tevekkül .
Sen yüce Peygamberin müjdesisin Fatih’e ,
Kalk yeniden diril, bu senin hakkın İstanbul .
Tevhidi andırır minarelerin İstanbul !


Gün doğarken aziz İstanbul’un her semtine,
İstanbul seferlerde , cihanın her yerine.
Minarelerinin , “Allah” sedası dilinde ,
Orduları toplanmış, kumandan yok yerinde,
Gün doğarken aziz İstanbul’un her semtine…


III

…………………….İstanbul bu yüce şehir.
…………………….İstanbul bir altın nehir.
…………………….Yok, kalmamış ağlayanı;
…………………….Kendisi ağlayan şehir…

…………………….İstanbul bu yüce şehir.
…………………….İstanbul bir altın nehir.
…………………….Tanınmayacak haldesin;
…………………….Ağla ağla aziz şehir….


YÜCEL DEMİRTAŞ