*

Bazen sevinçten ağlarız büyük bir coşku ile, bazen de acımızdan, üzüntümüzden dolayı ağlarız, gözyaşımızı dökeriz içten içe. Allah korkusuyla dökülen gözyaşı; hem özümüzü arındırır günahlardan, hem ak pâk eder gönüllüleri, hem de korur bizi yarın cehennemin nârından. 

*

Hz. Peygamberimiz ağlayamayan gözden Allah'a sığınır ve kendi de zaman zaman gözyaşı dökerdi. En küçük oğlu İbrahim vefat ettiğinde, onu mübarek elleriyle toprağa verirken gözyaşı döker. sahabe-i Kiram neden ağladığını sorduklarında, Hz. Resulullah bu gözyaşlarının Allah'ın rahmetinin tecellisiyle: "Göz yaşarır, kalp mahzun olur." (Buhari, Cenaiz, 43) buyurur.

*

Yine Hz. Resulullah Kur'an'ın tercümanı kabul edilen Abdullah ibn Mesud'a bir gün "Kur'an oku ve bizi rahatlat, ey Abdullah!" der. O da, Nisa süresinin başından başlayıp 41. ayeti kerimeye kadar güzel sesiyle tilavet eder Kur'an'ı. Abdullah ibn Mesud diyor ki: Nisa suresi 41. ayeti okuyunca bana, "yeter yeter" dedi. Başımı kaldırdığımda O'nun, hüngür hüngür ağladığını gördüm. Öyle ki, o esnada sanki göğsünden tencerenin kaynamasının fokurtusu geliyordu. Neydi O'nu bu kadar hüzünlendiren ve o mübarek gözlerini yaşartan neydi? Zira 41.ayette Rabbimiz: "Ya Muhammed bütün peygamberleri kendi kavimlerine şahit, seni de tüm kavimler üzerine şahit getirdiğimizde, onların hali nice olur!" diye buyuruyordu.

*

Hz. Peygamber kahkaha ile gülmez, sadece tebessüm ederdi. Zira O: "Siz benim bildiklerimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız. (Müslim, Salat, 112) buyurur. Onun bizden fazla gördüğü ve bildiği neydi acaba? Miraç'a çıkarken O'na cennet ve cehennem gösterildi, kabirde yatan kişinin ne sebeple azap gördüğünü biliyordu. Çünkü O bir peygamberdi ve kendine vahiy geliyordu. 

*

Şairin dediği gibi:

Bir günah eden kişiye bin gün ah etmek gerek/ Bin günah işledim ilahî, bir gün ahım yok benim.

*

İşte bu duygu ile cenab-ı Hakk'a yönelmeli ve gözyaşları ile O'na duada bulunmalı, yalvarıp yakarmalıdır. Aşırı dünya sevgisi, haram lokma, gurur, kin, nefret ve haset gibi kötü haller çoğu zaman göz pınarlarını kurutur da, ağlayamaz hale getirir insanı. 

*

Allah Teâlâ İsra suresi 109.ayette: "Onlar ağlayarak yüzüstü yere kapanırlar, bu da onların derin saygısını artırır" buyurur. İmam Tirmizi'nin rivayet ettiği sahih bir hadiste ise sevgili Peygamberimiz: "Sağılan süt tekrar memeye girmediği gibi, Allah korkusundan ağlayan bir kişi de cehenneme girmez. (Nesaî, Cihad, 8) buyurur.

*

Gözyaşları, acının sessiz sözleridir. Gözyaşları, kalpte duyulan hislerin bestesidir, denir. Gözyaşı neredeyse rahmet oraya iner der Hz Mevlana, Aşık Yunus eder ahı, /Gözyaşı döker günahı. sözleri ile Yunus Emre gözyaşının Hikmet'in ifade eder. "Yüzümüzün ve gözlerimizin rengi her ne olursa olsun, gözyaşlarımızın rengi aynıdır" der bir Afrika atasözü bizlere.

*

Ağla gözlerim demekle göz yaşarmaz. Bunun için; manevî terbiye, Allah korkusu, Allah sevgisi şarttır. Kuruyan göz pınarlarının yaşayabilmesi ve gözyaşı dökebilmek için; haram lokmadan, kötü alışkanlıklardan uzak durmak, olmazsa olmazımız olmalıdır. Ayrıca; manevi sohbetler, kabir ziyareti, hasta ziyareti, ölümü Tefekkür etmek... gibi hasretler gönlü yumuşatacak ve bu özelliklere sahip olan Ademoğlu da içten içe zaman zaman dökeceği gözyaşlarıyla hem günahlarını silecek, hem de böylelikle Hakk'a daha yakın olacaktır. İnsanın sevinç veya üzüntü sebebiyle gözyaşı dökmesi, çoğu zaman elde olmadan gayri ihtiyarî bir şekilde gerçekleşir. Ancak asıl olan Allah aşkı ve peygamber sevgisi vesilesiyle gözlerin yaşarabilmesidir. Böyle bir gözyaşına sahip olabilmek muradıyla şairin şu güzel mısralarına Amin diyerek tamamlayalım makalemizi.

Öyle bir gözyaşı ver ki Ya Rabbi!

Müjdeler dökülsün arşı âlâdan.

Hidayet selleri Sinem'e dolsun,

Her damlası mahşer günü şahidim olsun. Amin, amiiin ya rabbel alemin...