Değerli okurlarım ;

Soyunu sopunu sevdiklerim diye başlamak isterdim sözlerime fakat biz söversek soysuzların soyu değerlenir. Kör ölür bağdem gözlü olur derler, bu ölen Türk olunca ne hikmetse “zaten kördü ölmesi iyi oldu” oluyor.

25 şubat’ı 26 şubat’a bağlayan gece, Ermenistan’ın 366. Motorize piyade alayı destekli ermeni güçleri Azarbaycan’ın Dağlık Karabağ  bölgesindeki Hocalı kasabasına hunharca saldırmış, çoluk çocuk, genç yaşlı, kadın kız demeden katletmiştir. Yaşları müsait olanlar o karanlık ve acı günleri hatırlayacaklardır.

Üzerine şiirler, destanlar, kitaplar,makaleler yazıldı ama hiçbirisi orada acı çeken bir ananın ciğerinden kan damlayarak yaktığı acı dolu ağıtlar kadar dokunmadı gururumuza. Bu ağıtları duyanlar Türk’ün vatanı Türkiye değil tek bir Türk’ün ayak bastığı neresi varsa orası da Türk yurdudur diyenlerdi. O ağıtlar şimdi yok belki, belki de var ama bizim kendi nefsinden başka bir şey düşünmeyen, kardeşini el gören, üzerinde kelime-i tevhid’in sembolü olan şerefli Azarbaycan bayrağını üzerinde wc yazan kutulara atan kalbi de gözü de kararmış toplumumuz duymuyor. Cüzdanı şişkin ve her an birilerine dokuz aylık gebe basınımızın da umrunda değildir bu ağıtlar.

İş Filistin’e gelince gövde gösterileri yapan zavallılar Karabağ’a gelince şereflerini cüzdanlarına koyup sustular. Doğu Türkistan’ın adını zaten anan yok, şimdi ben bu çakma kahramanlara sorarım, arkadaş Filistin Müslüman da Azarbaycan, Doğu Türkistan gibi yıllardır çile çeken, katliamlara ve hatta “soykırımlara” uğrayan ülkeler  ne? Suçları Müslüman-Türk olmak mı? Karabağ’da katledilen bebeklerin hesabını mübarek Azarbaycan bayrağını çöpe atarak mı soruyorsunuz? Sizler, cüzdanlarıyla patronlarının arasına sıkışmış zavallılar, hesap günü geldiğinde ne hesap vereceksiniz?

Bugün halen Ermenistan cumhurbaşkanı olan Sarkisyan, Karabağ savaşında Ermenilerin komutanı değilmiydi? Sizde hiç utanma arlanma yok mu bu katilin elini nasıl sıkabiliyorsunuz? Nasıl Ermenistan’la düzgün ilişkiler içindeyiz diye nutuklar savurabiliyorsunuz?

Bu sorular silsilesi böyle devam eder ve böyle kimsesiz yollar misali uzar gider  fakat bilmekteyim ki her konuda olduğu gibi bu konuda da hiçbir adım atılmayacak, Azarbaycan acısıyla, matemiyle ve yanıp tutuştuğu intikam ateşiyle başbaşa kalacak. Cüzdanlarını düşünenler dur durak bilmeden yollarına devam edecek. Ama tüm kalbimle inanıyorum ki Müslüman-Türk gençliği “Ahde vefa imandandır” diyen iki cihan Sultanı’na yakışır bir edeple kardeşinin davasını kendi davası bilecek ve bu yolda şanlı mücadelelerini sürdüreceklerdir.

Sözlerimi birkaç yıl önce katıldığım bir Hocalı katliamı’nı anma programında konuşan bir büyüğümün sözleriyle bitireceğim.

“Şu arkamda duran Azarbaycan bayrağına bakın ve ne söylediğini iyi anlayın. Sizleri yeşile İslam’a, maviye Türk’lüğe , kırmızıya dökülen kanlarınızın hesabını sormaya, hilal ve yıldız da kelime-i tevhid ile birliğe çağırıyor.”

YAŞASIN KARABAĞ, YAŞASIN AZARBAYCAN, YAŞASIN BÜYÜK TÜRK MİLLETİ…

                                                                                        Saygılarımla…

                                                                                         Aykut Görür